σχέση απώλειας

δεν βιώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο την απώλεια. γιατί δεν βιώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο την σχέση. γι' αυτό. η απώλεια δεν υπάρχει για όλους. δεν είναι τραγικό;

και δεν μιλώ μόνο για τις σχέσεις τις διαπροσωπικές. δεν μιλώ για τους "επώνυμους" συγγενείς (η σύζυγος, τα αδέρφια, τα παιδιά κλπ), τους "λοιπούς" συγγενείς, τους φίλους, τους γνωστούς...

μιλώ για τις σχέσεις. και οι σχέσεις -εκτός από πρόσωπα- υπάρχουν, γεννιούνται και με τόπους, με καταστάσεις, με μυρωδιές, με ήχους, με κείμενα, με λόγια, με αντικείμενα, με...τα πάντα.

κι εδώ είν' το θέμα. πόσο χώρο αφήνω, για να δημιουργηθεί σχέση. πόσο έχω τα μάτια μου ανοιχτά, πόσο λειτουργούν οι αισθήσεις μου...αυτό το θαύμα που λέγεται "αισθήσεις"...

η σχέση έχει πομπό και δέκτη, ποτέ το ένα απ' τα δύο και ποτέ με ξεκάθαρο ρόλο. κι είναι οι σχέσεις αυτό που λέμε ζωή. κι είναι οι κάθε είδους σχέσεις αυτό που λέμε ζωή. κι αναρωτιόμουνα πόσο καιρό έχω να δημιουργήσω σχέση με κάτι. πόσο καιρό έχω να είμαι διαθέσιμη σε κάτι νέο, σ' οτιδήποτε χωρίς απολαβές.

η σχέση γεννιέται όταν αφήνω χώρο κι όταν αφήνω χρόνο. μόνο έτσι, δεν υπάρχει άλλος δρόμος.και πότε ήταν η τελευταία φορά που άφησα χώρο και χρόνο σε κάτι; μήπως γι' αυτό δεν μας βολεύει η νοσταλγία κι η ανάμνηση; γιατί όταν είμαι μικρός, παιδί, έχω περισσότερο χώρο και χρόνο και δεν έχω μάθει να φοβάμαι, να κουμπώνομαι, να υποπτεύομαι. και με τις σχέσεις που έχω κάνει πορεύομαι μια ζωή, ανατρέχοντας πάντα σ' αυτές τις ίδιες και τις ίδιες, πιστεύοντας ότι ναι, έχω κάνει σχέσεις, έχω ζήσει, έχω.

και πόσες από αυτές τις σχέσεις ήταν δική μου επιλογή, δημιουργήθηκαν επειδή εγώ το προκάλεσα ή επειδή εγώ το δέχτηκα, αλλά δεν μου φορέθηκαν εκ των συνθηκών; κι αν είναι έτσι, πόσες και ποιές είναι οι πραγματικές σχέσεις, και μέχρι που θα ανατρέξω να τις βρω;

πονάω για τις απώλειες και βιώνω τις απώλειες και μου λείπουν οι σχέσεις. μου λείπουν οι σχέσεις κι όχι η ανάμνηση των σχέσεων. και λέω να ξεκινήσω κάτι για μένα ξανά. σαν παιδί. όσο μπορώ. αυτό που συμβαίνει, το ο,τιδήποτε, να το αφήνω να συμβεί, να του δίνω χώρο και χρόνο, να μένει το βλέμμα μου εκεί και να παρατηρώ, να αμβλυνθούν οι ρυθμοί μου, κι ίσως αυτό είναι που λέω ζωή.

εγώ ξέρω κάποιον που έζησε...κι έκανε αυτό ακριβώς που προσπαθώ να κάνω. και τώρα που δεν υπάρχει το κατάλαβα. αυτό κι αν είναι παρακαταθήκη.