με αφορμή

Γιατί, τι είναι ο θάνατος; Στο επίπεδο του λόγου όλοι γνωρίζουμε ότι θα πεθάνουμε. Κάθε θάνατος, ακόμα κι ο πιο οδυνηρός, είναι θάνατος κάποιου άλλου, όχι δικός μας. Όταν σκεφτόμαστε το θάνατό μας, τον σκεφτόμαστε σαν λόγο, σαν αφαίρεση, ή οπτικά, σαν ταινία ή σαν βίντεο. Αυτό που συνήθως μας είναι ανεκτό, είναι η φαντασίωση του να κοιτάμε το εαυτό μας νεκρό ή του να παρακολουθούμε την κηδεία μας. Και τότε βέβαια θεώμεθα τον θάνατό μας ως θάνατο κάποιου άλλου. Η συνήθεια του να βλέπουμε όλους τους θανάτους ως θανάτους άλλους, και του να σκεφτόμαστε τον δικό μας θάνατο με τον ίδιο τρόπο που σκεφτόμαστε το πονεμένο πόδι ενός άλλου, δεν μας εμποδίζει να γευτούμε την εμπειρία ενός σωματικού θανάτου όταν δεν μπορούμε πια να διχαστούμε, όταν δεν ισχύει πια το "πεθαίνω σαν άλλος".

Πεθαίνεις ως ο εαυτός σου, αλλά μαζί σου πεθαίνει κι ο κόσμος. Πεθαίνω μέσα σε κάτι που δεν είναι απλώς εγώ. Πεθαίνω στον κόσμο. Γιατί ο κόσμος πεθαίνει μαζί μου. Όταν νιώθεις έναν πόνο που βουλιάζει την καρδιά, τότε το παν χάνεται μαζί με τον πόνο. Δεν μπορούμε να μιλάμε για τον θάνατο ως ανακούφιση. Υπάρχει ο φοβος του μη όντος. Δηλαδή της απουσίας.

"Όταν η ψυχή φεύγει απ' το σώμα", έγραψε ο Ραβίνος Ελιέζερ τον 8ο αιώνα, "μια κραυγή απλώνεται απ' τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη, μα η φωνή δεν ακούγεται".

με αφορμή κάτι σημερινό, μια νέα απουσία, για όλες τις μνήμες που δεν εξηγούνται γιατί είναι σωματικές. γιατί μου λείπει ο μπαμπάς μου